Herbezinning

Voor het eerst in de geschiedenis is er iets in de relatie tussen ouders en hun kinderen gebeurd, wat nog nooit eerder is voorgekomen maar wat wel een grote invloed heeft op hun onderlinge band. Een korte terugblik. Tot ongeveer vijftien jaar geleden kenden de volwassenen de wereld zoals die was, zij waren zogezegd in de wereld de ‘natives’. Kort gezegd; zij kenden het gebied en hun rol was het dan ook om hun kinderen in die wereld te introduceren. En de kinderen waren daarmee dus zogezegd de ‘immigrants’. Ze kenden de weg in de wereld nog niet en waren voor hun informatie dus afhankelijk van de kennis van de volwassen omgeving. En daarmee was de hiërarchie tussen de volwassenen en de kinderen eeuwenlang heel duidelijk.

De komst van het internet heeft nu echter voor een enorme omslag gezorgd. Want wat gebeurde er in de relatie tussen ouders en hun kinderen? Voor het eerst in de geschiedenis leerden kinderen een belangrijk gedeelte van het leven beter kennen dan de volwassenen in hun omgeving, namelijk de digitale wereld en alles wat daarbij komt kijken… En dat maakt van de kinderen dus ineens ‘digital natives’ en van de volwassenen werden ‘digital immigrants’. De rollen werden door de komst van het internet dus opeens omgedraaid! De kinderen werden de experts, de ouders moest ineens alles worden uitgelegd.

De gevolgen blijven niet tot de digitale wereld beperkt. Want was je vader vroeger nog de grote man die alles begreep en alles kon, nu streef je hem op achtjarige leeftijd in je kennis al voorbij. Je ziet hem prutsen en zwoegen op dingen die voor jou gesneden koek zijn. De hiërarchie in het huisgezin is daarmee dus plotseling niet zo logisch meer. Je ouders zijn niet meer de allesweters en alleskunners en het kan niet anders, of dat betekent ook iets voor de manier waarop je als kind op andere gebieden naar je ouders leert kijken. Je ziet je ouders op veel jongere leeftijd falen.

Het gevolg? De relatie tussen ouders en kinderen is daarmee nog platter geworden. We waren op dat gebied al voorlopers in de wereld, want bijna nergens is de afstand tussen ouders en kinderen zo klein als in Nederland. In Duitsland zeggen kinderen echt geen ‘du’ tegen hun ouders en ook als je in België als kind je ouders gaat tutoyeren zit je ook snel alleen op je kamer met een kopje soep. Dat al te amicale wordt niet gewaardeerd.

Maar nu wij – in een land dat in de top meedraait waar het internetdichtheid betreft – ons ook nog eens moeten verhouden tot een maatschappij vol ‘wetende’ kinderen en ‘domme’ volwassenen, wordt die hiërarchie dus nóg kleiner dan die al was. We zijn als volwassenen zo langzamerhand bijna gelijkgeschakeld aan onze kinderen en we weten zo langzamerhand bijna niet meer hoe we daar mee om moeten gaan. Want in een platte hiërarchie viert het onderhandelen hoogtij, want we zijn toch immers gelijk? Dus hoe moet dat dan, als je vijftienjarige dochter tot vijf uur ’s nachts uit wil? Vanaf de zeventiger jaren – de tijd van de antiautoritaire opvoeding – wílden ouders geen gebruik meer maken van hun macht, maar nu kúnnen ze geen gebruik meer maken van hun macht. En daar staan we nu met onze lege handen.

Door: Steven Pont, oud-onderwijzer en ontwikkelingspsycholoog. Hij is o.a. bekend van tv & radio, columnist en schrijver van verschillende boeken op het gebied van kinder- & jeugdtherapie.


Trends in Kids-, Jongeren- & Familiemarketing

Kids en jongerenSteven Pont is dagvoorzitter van het congres Trends in Kids-, Jongeren- & Familiemarketing. Tijdens dit jaarlijkse congres krijg je inzicht in de belevingswereld van kids & jongeren, mede in relatie tot hun ouders, en hoe je de connectie creëert met deze doelgroep. Benieuwd naar het programma, de praktijkcases, rondetafelsessies en bootcamps? Kijk dan snel op www.kidsenjongeren.nl/congres.

3 reacties op “Herbezinning

  1. Sven zegt:

    Hey Steven, bedankt voor je prikkelende blog. We hebben als gezinnen gelijke waarde, maar niet gelijke rollen, toch? Als ouder ben je denk ik een soort gids in het leven, en geef je identiteit door wat toch wel wat los staat van technologische ontwikkelingen. Het gaat er niet om dat de digi immigrants alles moeten weten wat de natives ook weten of kunnen, het gaat erom dat de digi natives leren omgaan met al die mogelijkheden en consequenties die hun nieuw verworven wereld hen bied. Als ouders komt het meer aan op de competenties als situationele beïnvloeding en een houding van dienend leiderschap denk ik. Gaaf man!

  2. Gerda Van Damme zegt:

    Interessante post, maar een klein detail: dat van dat tutoyeren in België klopt niet helemaal. In Vlaanderen wordt nog vaak het verouderde ‘gij’ (altijd in combinatie met ‘u’ voor de accusatief) gebruikt, maar da’s een kwestie van dialect: ‘gij’ is een neutrale tussenvorm die het verschil tussen ‘jij’ en ‘u’ ineens uitveegt. ‘Gij’ is goed voor alle omstandigheden. Daarom heeft een doorsnee Vlaming het ook zo moeilijk met het verschil tussen ‘Vous’ en ‘Tu’. Wordt er niet ‘gij’ gebruikt, dan is het echt wel ‘jij’ en niet ‘u’ tussen ouders en kinderen, in beide richtingen.

  3. patricia de leuw zegt:

    Ik snap je redenering, maar voordat die een eigen leven gaat leiden en ouders binnenkort te boek staan als ‘domme’ falende digibeten, wil ik dit toch graag nuanceren. Het is tenslotte niet zo dat je ouderschap en functie als gezinsbestuurder alleen gebaseerd is op je meerkennis. Ongeacht of die op digitaal vlak misschien minder groot is dan op andere vlakken. Er bestaat ook zoiets als ouder zijn in leeftijd, verantwoordelijkheid dragen voor het evenwichtig opgroeien van kinderen, meer levenservaring hebben en wat dies meer zij. Het zou wel heel triest zijn als we op basis van mindere digitale vaardigheden met ‘lege handen’ zouden staan. Als ouder ben je een verantwoordelijkheid dragende coach, maar niet de grote alwetende, alleskunnende onfeilbare. Juist het feit dat je feilbaar bent, kan een kind versterken in zijn wereldbeeld. En die 15-jarige dochter die tot 2 uur uit wil, bestond ook in de decennia hiervoor, daar heb je maar mee te dealen of je digitaal vaardig bent of niet. Dat is niet veranderd. Kortom ik kan je stelling niet onderschrijven, maar vind het wel heel boeiend dat de kinderen en jongeren van nu opgroeiend met vaardigheden die anders zijn dan de mijne. Kunnen we van elkaar leren, zou ik zeggen en dat is alleen maar mooi.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Congres Kids en Jongeren website is van Euroforum BV. Privacy statement | Cookie statement | Copyright ©2024