“Delen is leuk, maar als je op het web geen maat kunt houden, raak je hopeloos verstrikt” — in Donald Duck Weekblad afgelopen week (nr. 4-2015) een lang verhaal over socialemediaverslaving. De bekende eend post voortdurend plaatjes op ‘Instagrap’, kijkt continu filmpjes op ‘Snoetboek’ en kwaakt steeds dingen op ‘Kwetter’. Zijn drie neefjes zijn verstandiger en proberen hem van die deeldrift af te helpen. Niet alleen leuk om te zien dat het 63-jarige magazine met z’n tijd meegaat, maar het deed me ook denken aan een recente observatie.
In een wachtkamer zat een stel dat blijkbaar al zo lang getrouwd was dat ze elkaar niets meer te vertellen hadden. Opa en oma zaten beiden driftig op een eigen iPad te tikken, zonder elkaar een blik waardig te gunnen. Toen de arts de man eindelijk bij zich riep en vroeg of ze ook via hun tablet met elkaar communiceerden, kon er geen glimlach af, en mevrouw ging fanatiek door met haar spelletje. Maar waarschijnlijk zie je iets dergelijks gebeuren bij een familie-uitje of verjaardag, waarbij de ouderen een foto plaatsen op Facebook en vervolgens continu naar hun smarthpone staren om te checken of er al reacties zijn en aan een ieder die het wil horen verkondigen wie deze ‘geliket’ heeft, terwijl de jeugd onderling face-to-face gesprekken voert.
Jongeren hebben de naam dat ze hun blik niet van hun schermpje af kunnen houden (en daar is veel aandacht voor), maar zijn ouderen niet even erg? Ik kan er weinig bewijsmateriaal over vinden. Nu senioren aan een flinke inhaalslag bezig zijn (65-plussers stappen massaal over naar tablets en smartphones, hoewel een behoorlijk aantal offline blijft), zou dit een leuke studie kunnen opleveren. Bekend is dat ouderen aardig wat tijd online besteden en gameverslaving vrezen. De term ‘zilveren surfers’ is al gevallen, critici stellen dat Facebook voor oude mensen is, en naar schatting is een derde van de hoogbejaarden internetverslaafd. Dat mag ook wel eens gezegd worden, toch?
Laat het weten als je onderzoek naar dit onderwerp kent!
