Denise Horsthuis

Denise (1987) is junior marktonderzoeker bij SMALL - kids en jongeren marktonderzoek en consultancy. Zij studeerde Communicatiewetenschap met als specialisatie Jeugd & Media aan de Universiteit van Amsterdam. Het onderwerp van haar afstudeerscriptie is de invloed van media op studiekeuze. Zij werkte tijdens haar studie projectmatig voor YoungWorks. Denise was recent betrokken bij Day for Change als online communicatie specialist en was tevens vrijwilliger bij de Nationale Jeugd Raad in de rol van Energie Coach. Samen met haar zus heeft Denise een blog over fashion, food, travel & lifestyle: Denichant.

Campingvrienden: ‘Je kijkt gewoon of je een geel nummerbord ziet’

Zomervakantie, de tijd dat veel jongeren met (of zonder) hun ouders gaan kamperen. Veel te vroeg wakker worden door de felle zon die precies op jouw tentje staat, zelf afwassen, zelf eten maken en met een toiletrol over de camping lopen; wat vinden jongeren daar nou leuk aan? Als kind heb ik niet vaak gekampeerd, maar van veel vriendinnen hoorde ik dat ze het als kind helemaal te gek vonden om ieder jaar weer te gaan kamperen. Vorige week was ik op een camping in Kroatië, dus ging ik op onderzoek uit.

Struinend over de camping ging ik op zoek naar gele nummerborden in de hoop daar ook wat jongeren aan te treffen. Al gauw vond ik Jolien (14) die met haar ouders en hun caravan een mooi plekje, letterlijk op het strand, hadden weten te bemachtigen. Vrienden van haar ouders en hun dochter Romy (11) stonden een stukje verder op de camping. Het liefst gaan Jolien en Romy de hele dag snorkelen in zee: “We zijn heel snel in het water omdat we deze plek hebben en we hebben heel mooi uitzicht. We staan eigenlijk ieder jaar bij een camping aan de zee.” Een ander voordeel van kamperen vindt Jolien dat je sneller contact maakt op een camping: “Mensen zijn hier veel opener. Dat zijn ze in een hotel niet, dan praat je niet heel snel met andere mensen. Dat heb je hier wel, dus dan kun je ook sneller vrienden maken.” Toch hebben Jolien en Romy niet zoveel behoefte om vrienden te maken op de camping: “Wij zitten gewoon met z’n 2en een beetje te zwemmen en een beetje op de telefoon.”

De enkele keer dat ik heb gekampeerd maakte ik net als Jolien en Romy ook geen vrienden. Ik kon me de hele dag vermaken met m’n zusje. Van vriendinnen had ik echter gehoord dat er op de camping hele vriendengroepen ontstaan, dus ik struinde verder de camping over. Een aantal caravans en tenten later zag ik vier jongens zitten. Dominique (15), Lars (17), Mike (18) en Ruud (17) hebben elkaar op de camping leren kennen en vertelden me dat ze een hele groep vakantievrienden hebben: “Er horen nog meer mensen bij ons groep, maar die liggen allemaal nog te pitten.” Ik ben benieuwd hoe zo’n vriendengroep dan ontstaat, dus Lars legt uit “Hij kwam aanwandelen met een blik bier en hij zegt: “Zijn jullie Nederlanders?” Ik zeg zo: “Ja”. Hij zegt met z´n Brabantse accent: “Gaan we nog zuipen of wa?” En toen leerden we Ruud een beetje kennen. Daarna kwamen Dominique, Kevin en Jelte aanlopen: “Hej jullie zijn Nederlanders”. Zo leer je elkaar een beetje kennen en dan vraag je: “Komen jullie vanavond bij het strand zitten?” Je loopt eigenlijk gewoon naar elkaar toe en kijkt of je een geel nummerbord ziet.”

Sneller contact kunnen maken met andere jongeren vinden de vakantievrienden een groot voordeel van kamperen ten opzichte van een vakantie in een hotel of appartement. Langzamerhand mengen zich steeds meer jongeren bij de groep: “We hebben een groepsgesprek in Whatsapp aangemaakt en dan sturen we een berichtje als we wakker zijn.” Kevin (16): “Mensen op de camping zijn veel socialer, staan veel meer open om contact te leggen. We zijn vorig jaar naar een all inclusive hotel gegaan maar dat vonden we toch wel veel minder.” Daarnaast hebben jongeren het gevoel dat ze meer vrijheid hebben op een camping: “Een camping is meestal veel groter, je hebt meer mogelijkheden om dingen te doen enzo.” Ik merk dat de hele dagbesteding van de jongeren eigenlijk om de avond draait. “We liggen aan het strand, wachten tot het avond is, dan gaan we drinken. Hier op het strand of in The Jungle waar alle feesten zijn. Dat is een 18+ club maar als je betaalt dan kom je binnen. Eigenlijk bereiden we ons de hele dag een beetje voor op een grote avond.” Die vrijheid vinden de jongeren met name ’s avonds (of beter: vroeg in de ochtend) erg prettig legt Ruud (17) uit: “Ik vind het wel mooi. Je kan thuis komen wanneer je wilt, je ouders hebben er toch geen last van. Als ik om half 5 thuis kom, niemand die het merkt. Of nouja, sommige mensen wel hahaha.”

Na een hoop gegiechel merk ik dat de jongeren samen al veel meegemaakt hebben: “We hebben zoveel verhalen, maar ik denk niet dat je telefoon daar genoeg geheugen voor heeft.” De jongens laten me een filmpje zien van een van de jongens die “met z’n dronken hasses” probeert een boot op te lopen en in het water valt. De rest van de verhalen en filmpjes zijn naar eigen zeggen niet voor de rest van de wereld bestemd: “We hebben heel veel filmpjes, maar laat die maar niet allemaal zien.” Dat de jongeren het naar hun zin hebben dat zie ik aan hun gezicht. Dominique beaamt dit: “Je kan wel zeker zeggen dat het een geslaagd vakantie was.”

campingvrienden

Uit mijn onderzoekje blijkt maar weer dat jongeren uniek zijn en je ze niet over één kam kunt scheren. De één maakt heel snel veel vrienden op een camping en de ander heeft daar minder behoefte aan. Toch geven alle jongeren aan dat het een voordeel is dat je sneller contact maakt op een camping makkelijker gaat dan als je in een hotel verblijft. Sociaal contact speelt een belangrijke rol in het leven van jongeren. Maar of je nou wel of geen vrienden maakt op de camping, jongeren ervaren ook veel vrijheid op de camping. In letterlijke zin, omdat je echt buiten leeft als je gaat kamperen, maar daarnaast ook omdat ze meer mogelijkheden hebben wat betreft activiteiten. Ze kunnen gaan en staan waar ze willen, zonder dat hun ouders daar last van hebben. Dat ze in de rij moeten staan voor de douches en vroeg wakker worden van de brandende zon nemen ze dan maar voor lief. En eigenlijk ben ik het wel met ze eens; je voelt je echt vrij als je gaat kamperen. Waarom hebben we dat vroeger niet vaker gedaan? ;)

[Focus on Teens] Verborgen kelders en waterpijpen

‘Een dag niet geliked is een dag niet geleefd’ luidde het thema van de presentatie van SMALL en Carat op het congres Trends in Kids- en Jongerenmarketing. Dit lijkt alleen te gaan over het mediagebruik van jongeren, maar er is meer. Voor wie het nog niet weet, Carat heeft een boekje uitgebracht over jongeren, genaamd Focus on Teens. Naar aanleiding hiervan heeft Carat aan SMALL gevraagd een aanvullend kwalitatief onderzoek te doen naar het mediagebruik van jongeren. Ik ben het hele land door gereisd om verschillende groepen jongeren te interviewen. Vaak was dit bij één van de jongeren thuis, in de woonkamer of op hun slaapkamer bijvoorbeeld. Een groepje meiden van Turkse komaf, wonend in Amsterdam, wilde echter liever in een restaurant met me afspreken. Dat vond ik erg interessant en daarom wil ik jullie deze ervaring niet onthouden.

Aan het einde van een zaterdagmiddag stapte ik alleen (ze hadden liever niet dat de cameraman meekwam) op de fiets naar de Turkse restaurantketen Meram in Amsterdam West. Toevallig kom ik hier wel vaker, omdat ik hier niet zo gek ver vandaan woon én het eten hier goed is. Eenmaal binnen zag ik nergens een groep jonge meiden zitten, dus stuurde ik een Whatsapp-bericht waarop ik een bericht terug kreeg; “We zitten in het café, vraag maar aan de ober.” Wat ik dus nog niet wist is dat er een kelder onder het restaurant zit. Hier zitten groepjes jongeren lekker met z’n allen te chillen onder het genot van een drankje en een waterpijp.

De meiden legden me uit dat ze hier vaak ‘loungen’, voornamelijk ”omdat je er lekker rustig kunt zitten”. Lekker rustig, want niet iedereen mag hier zomaar naar beneden vertelden ze me later. Althans, mannen mogen hier niet zomaar naar beneden. Mannen moeten namelijk altijd in gezelschap van een vrouw zijn om het café te mogen betreden. De reden hierachter konden de meiden mij niet precies vertellen; “ik weet wel dat de eigenaar van Meram streng gelovig is. Misschien dat hij een aparte plek voor de meisjes wilde, maar dat je als koppel wel gewoon beneden kunt zitten ofzo.”

De meiden hadden wel gezelschap van twee jongens; “dat zijn vrienden van ons en met hen spreken we wel vaker af bij Meram. We gaan dan altijd beneden zitten, dat is veel gezelliger. Meestal zitten hier alleen maar jongeren. Er is leuke muziek die we zelf mogen kiezen en ze doen ook vaak dat discolampje aan. Dat maakt het gewoon echt gezelliger. We spreken ook wel bij iemand thuis af, maar dan vervelen we ons na een tijdje en dan gaan we naar buiten, of naar Meram dus. Wij doen dat alleen omdat het gezellig is. We gaan zeker wel 3 tot 4 keer in de week, behalve als veel van ons op vakantie zijn of als we toetsweek hebben.”

Tegen het einde van het gesprek bestelden de meiden een waterpijp. “We roken niet altijd waterpijp, maar gewoon wanneer we zin hebben dan roken we het. Je hebt verschillende smaken; appel, druif, aardbei, meloen, mint, kersen. Wij roken altijd mint, als we het roken.” Een hele ervaring rijker heb ik de meiden lekker alleen gelaten en stapte ik weer op mijn fiets naar huis.

Tevens besefte ik mij dat het heel belangrijk is om écht met jongeren in contact te blijven en letterlijk in hun wereld te stappen om hun leven beter te begrijpen. Anders was ik waarschijnlijk niet te weten gekomen dat zij vaak met vrienden afspreken in de kelder (het café) van Meram onder het genot een waterpijp. Voor hen is dit namelijk heel normaal, net zoals ze mij niet verteld hadden dat ze beneden in het café zaten toen ik met ze had afgesproken. Daarnaast bewijst dit gesprek ook dat je de groep jongeren niet zomaar over één kam kunt scheren, ze zijn heel verschillend en iedere groep jongeren heeft zo zijn eigen levensstijl.

Wil je nou nog meer insight information over het kwalitatieve onderzoek dat wij hebben gedaan voor Carat, Focus on Teens, of gewoon alle resultaten van het onderzoek op een rij? SMALL maakt graag een vrijblijvende afspraak om hier dieper op in te gaan. Neem contact met SMALL op door een mailtje te sturen naar post@smallwebsite.nl.

Waarom looming zo’n hype is

In Amerika is de hype alweer over zijn hoogtepunt heen, maar in Nederland zijn kinderen nog volop aan het loomen. Niet alleen met de welbekende gekleurde elastiekjes, maar ook met geur-, glitter en glow-in-the-dark-elastiekjes. De loombands en bijbehorende loomborden zijn niet aan te slepen en menig ouder loopt met een fel gekleurd armbandje rond. We kunnen er nu echt niet meer omheen en daarom wilde ik er meer van weten. Hoe kan het dat looming zo’n hype is, wat vinden kinderen er nou zo leuk aan en hoe weten ze eigenlijk hoe ze al die mooie creaties moeten maken?

Ik heb het de kids (en hun ouders/verzorgers) zelf gevraagd.

Meisjes die graag knutselen zijn al vanaf het eerste moment fan, want net als knutselen vergt ook looming een grote mate van creativiteit. Ze maken armbandjes in de kleuren die ze zelf willen en bedenken steeds weer nieuwe patronen. Nina (@ni_na_x): “Het verveelt echt nooit!!! Het is hartstikke leuk om armbandjes te maken.” Inmiddels zijn het niet alleen de meisjes die graag knutselen, maar zijn zelf jongens fanatiek aan het loomen geslagen. Een nanny (@dutchyvi) van twee jongens legt uit: “Beide jongens van 6 vinden het loomen leuk omdat er veel kleuren zijn en omdat ze zo zelf stoere armbandjes en kettingen kunnen maken. En natuurlijk omdat iedereen ze heeft.” Kinderen zijn trots op hun eigen creaties en laten deze graag aan anderen zien. Vooral de armbandjes hebben een hoge zichtbaarheid. Daarnaast vinden kinderen het erg leuk om armbandjes aan anderen te geven; zo maken ze armbandjes voor vriendjes, vriendinnetjes en familie. Anne (@anme189) “Je kan het gebruiken om andere mensen blij te maken als een soort kleinigheidje.”

Naast armbandjes maken kinderen ook andere creaties met de gekleurde elastiekjes; een schildpad, The Minions, bloemen, aardbeien. Je kunt het zo gek niet bedenken of kinderen maken het van de elastiekjes. Het maken van andere creaties is echter wel iets voor de meer ervaren loomer. Chakir (5): “Ik maak nog niet zo lang armbandjes, maar ik kan het al sneller dan mama. Ik wil ook heel graag diertjes leren maken zoals een kikker, dat kan ik nu nog niet.” Looming is een verslavende bezigheid en vergt doorzettingsvermogen. Maud (15): “Als je bezig bent met een armbandje kan je niet meer stoppen, het moet af!”

Hoe weten kinderen eigenlijk hoe ze die dieren en armbandjes in verschillende patronen moeten maken? Heel eenvoudig, ze zoeken gewoon op YouTube naar een tutorial ‘how to loom’. Ik kwam in contact met Kim van Haren (16), een blogger die onder andere filmpjes maakt over hoe je loombandjes maakt. Zij vertelde mij dat ze zelfs betaald krijgt om ‘how to loom- filmpjes op te nemen. Ze loomt dus niet alleen omdat ze het leuk vindt, maar door het maken van deze filmpjes creëert ze meer traffic naar haar kanaal.

Door de hype is er een ware run ontstaan op de loomborden, het raam dat je nodig hebt om de bandjes te kunnen maken. Van meerdere moeders heb ik al gehoord dat de loomborden zijn uitverkocht. Anne (12) en Suze (10) hebben daar een creatieve oplossing voor gevonden; ze maken loombandjes met behulp van vorken. Meer daarover zie je in onderstaand filmpje.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=sgC9AqfcnUY]

Wil jij ook zo’n mooi loombandje, gemaakt door de kids zelf? Kom dan naar het Kids- en Jongerencongres op 25 en 26 juni in De Fabrique te Utrecht. SMALL heeft in iedere goodiebag een loombandje gedaan, gemaakt door kids!

Wat er zo leuk is aan het kijken van online crap

Jongeren die úren naar hun smartphone staren en bijna op de grond liggen van het lachen; ik heb het al zó vaak gezien. De reden dat ze lachen is vaak dat ze iets grappigs zien op sites als Dumpert en 9gag. Op deze sites staan filmpjes en afbeeldingen met een humoristisch of onzinnig karakter, ook wel online crap. Het kijken van online crap is razend populair onder jongeren, maar I don’t get it: Wat is er nou zo leuk aan? Ik vond een artikel over een onderzoek naar het gebruik van online crap onder jongeren, uitgevoerd door Hi in 2013. Daarnaast ben ik zelf een onderzoekje gestart onder een aantal vrienden. Jeroen (26) zei meteen vol verbazing: “Kijk jij dan nooit op Dumpert?”

De term online crap, wat vinden gebruikers daar eigenlijk van? Rens (23): “Ik ben het er niet helemaal mee eens. Ik versta eronder dat iets totaal geen functie heeft. Ik vind dat humoristische sites zoals 9gag juist wel een functie hebben, namelijk om jou aan het lachen te maken en lachen is heel belangrijk is als ontspanning.” Max (21) is het toch anders: “Uiteindelijk bereik je er niks mee. Het is net zo crap als slechte televisie kijken of uren achter de computer zitten voor niks.”

Uit het onderzoek van Hi blijkt dat jongeren op de hoogte zijn van de keerzijde van online crap. Max (21): “Op de korte termijn heb ik vaak meer zin om dat soort crap dingen te bekijken dan om een boek te lezen. Dat is vaak het probleem, omdat het op korte termijn stimuleert in plaats van op de lange termijn. Je leert er niks van maar toch kijk je ernaar.” Rens (23) geeft echter aan dat het niet zo erg is om online crap te kijken: “Ik vind het geen tijdsverspilling als je het goed doseert. Ik heb wel zo’n tijdperk gehad dat ik dat wel deed, maar zelf ontgroei je dat eigenlijk wel.”

Daarnaast bleek uit het onderzoek dat het een vervanging kan zijn van bijvoorbeeld televisie kijken. Jeroen (26) legt uit: “Ik heb geen tv en ik mis het totaal niet. Als er een leuk stukje was op Man Bijt Hond of De Wereld Draait Door dan staat het ook heel vaak op sites als Dumpert. Dan heb je de hoogtepunten, de leukste dingetjes ook gezien. Je hebt toch het idee dat je alles mee hebt gekregen.”

Volgens het genoemde Hi-onderzoek spendeert één op de vijf jongeren meer dan 30 minuten per dag aan online crap. Jeroen (26) geeft aan: “Ik doe het op momenten als ik even niks te doen heb, als ik even kan ontspannen, bijvoorbeeld als ik thuis kom van werk. Er komt de hele tijd nieuwe content bij, dus als je drie dagen niet hebt gekeken dan kun je zo een uur kijken”. Max (21) vult aan: “9gag check ik bij elkaar wel 2 uur per dag ofzo. Ik kijk vooral op momenten dat ik even niks te doen heb, op de wc bijvoorbeeld, dan ga je gewoon even snel 9gaggen. M’n broer stuurt me ook wel eens dingen; dan zit ie op de wc en dan zit ik gewoon in de woonkamer, haha.” Rens (23) beaamt dit: “Ja, of in het openbaar vervoer. Ik ben niet zo fanatiek dat ik alle nieuwe dingen kijk. Als je alles wilt zien dan moet je een account aanmaken, maar dat heb ik niet want dan gaat het allemaal doorslaan.”

Volgens het onderzoek van Hi deelt de helft van de jongeren online crap via social media. Jeroen (26) legt uit wanneer: “Als je jezelf echt op je dijen slaat en denkt dit is zo grappig. Ik stuur het meestal via Facebook Chat. Privé, want als het heel grappig is, hebben veel mensen het al gezien, dan ben je niet meer origineel.“ Berichten worden niet alleen via Facebook gedeeld. Rens legt uit (23): “Ik deel het dagelijks met vrienden via Whatsapp. Sommige plaatjes horen echt bij een specifieke gebeurtenis. Als er iets is gebeurd en je bent met iemand in een Whatsapp-gesprek, dan kun je dat plaatje bij dat gesprek voegen en dan hoef je niks meer te zeggen. Dan weet je precies wat die ander bedoelt.”

Ondertussen hebben de jongens mij al verschillende voorbeelden laten zien, maar ik lig nog niet krom van het lachen. Ik krijg een beetje het gevoel dat het meer een mannending is. Rens (23) beaamt dit: “Ik ken heel weinig vrouwen die ernaar kijken.” Max (21) gaat hier tegenin: “Dat is een dikke nee. M’n vriendin vind het ook leuk en kijkt ook op 9gag.”

Ik schakel een vriendinnetje in die ook online crap blijkt te kijken. Bianca (26) legt uit: “Ik kijk alleen via Instagram of Facebook. Het is leuk dat het kort is en dat je dan weer door kan naar de volgende. Dat is gewoon fijn dat je even snel iets kan checken tussendoor. Maar wat ik daar dan precies leuk aan vind weet ik echt niet.”

Nu weet ik eigenlijk nog steeds niet waarom ik het niet leuk en grappig vindt. Max (21) probeert me te helpen. “Het is een bepaalde soort humor, en daar hou jij blijkbaar niet van. Je kan er niks aan doen, het zit gewoon niet in je. Je bent gewoon een saaie, haha”, zegt hij met een knipoog. Rens (23) doet er nog een schepje bovenop: “Dat is het, je moet het meteen snappen. Als je het meteen snapt dan is het gewoon grappig.”

Oke, ik geloof dat ik het al weet: Ik ben niet slim genoeg voor dit soort online crap én ik heb geen humor. Lekker dan. ;)

[Illustratie is momenteel trending op 9gag: ‘This little castle looks so surprised’]

Waarom Generatie Y-yuppies wel gelukkig kunnen zijn

Onlangs kwam ik een artikel tegen met de titel ‘Why Generation Y Yuppies are unhappy’. BAM, in the face! Met ruim 26 levensjaren op de teller behoor ik namelijk tot Generatie Y. Ongelukkig? Ik? Hier klopt geloof ik iets niet! Ik ben niet ongelukkig en ik wil wel eens weten waarom dat zo zou zijn. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, dus las ik het artikel. Naderhand kon ik niets anders dan zeggen dat er wel degelijk een kern van waarheid in het verhaal zit, maar ongelukkig, dat ben ik zeker niet.

Carrière maken, dat is waar het artikel over gaat. Voor het gemak leg ik het even uit aan de hand van mijn leven; hoe het bij mij gegaan zou moeten zijn dus. Mijn grootouders zijn opgegroeid tijdens WOII en hebben het in die tijd erg moeilijk gehad. Dat is de reden dat zij voor mijn ouders (de baby boomers) een zekere financiële situatie wilden. Dit lukte en de situatie was zelfs beter dan verwacht. Dit maakte mijn ouders erg gelukkig en optimistisch, want realiteit – verwachtingen = geluk. Met deze positiviteit en de ervaring met onbegrensde mogelijkheden voedden mijn ouders mij op. Ze vertelden mij dat ik speciaal en bijzonder ben en dat iedereen een carrière krijgt waar hij of zij voldoening uit kan halen, die meer biedt dan alleen zekerheid dus. Maar ik ben unusually wonderful en ik zou opvallen in de menigte tijdens het begin van mijn carrière; ik zou het beter doen dan de rest. Dit is het punt waar ik dacht ‘hoo, even rustig aan’. Ten eerste is mij nooit verteld dat ik een carrière zou ‘krijgen’ en ten tweede ook niet dat ik zomaar op zou vallen tussen al die anderen. Ja, natuurlijk vinden mijn ouders mij unusually wonderful; ik ben hun kind, hun eigen creatie, dus ik ben speciaal en bijzonder voor hen. Maar dit betekent niet dat ik dat voor iedereen ben. Mijn ouders hebben mij altijd geleerd dat je hard moet werken om iets te bereiken, dus ook om een glansrijke carrière tegemoet te gaan. Onbegrensde mogelijkheden en de kans op een baan waar je veel voldoening uit kunt halen zijn er zeker, maar deze kansen moet je wel goed benutten.

GYPSY’s, Gen Y Protagonist & Special Yuppies oftewel iemand die denkt de hoofdpersoon te zijn van een heel bijzonder verhaal, zo noemt de persoon Generatie Y. Alle GYPSY’s denken dat zij speciaal zijn, zelfs als ze weten dat alle GYPSY’s dat denken. Nee, dat denk ik niet; het zou zelfs wel eens the other way around kunnen zijn. Dan kom ik meteen bij het moderne fenomeen Facebook Image Crafting, dat in het artikel wordt genoemd. Facebook Image Crafting houdt in dat sociale media een wereld creëren waar je kan zien wat iedereen doet, maar waar de meeste mensen wel een mooiere versie van zichzelf presenteren. Daarnaast praten alleen mensen met een succesvolle carrière over wat zij doen; mensen die moeilijkheden ondervinden in hun carrière uiten dit niet op sociale media. Dit zorgt ervoor dat GYPSY’s denken dat alle anderen het goed doen, waardoor ze gefrustreerd raken en zich inadequaat voelen. Je eigen carrière voelt dan als een teleurstelling. En dit is volgens mij precies één van de redenen waarom GYPSY’s zich juist niet speciaal en bijzonder voelen. Het leven van anderen lijkt op Facebook vaak heel succesvol en alleen maar leuk. Omdat er niet bij wordt verteld hoe hard je hiervoor moet werken, kan het voor anderen lijken of dit zomaar aan komt waaien. Ik denk dus inderdaad dat Generatie Y soms te makkelijk kan denken over het ‘krijgen’ van een mooie carrière, maar of we nou allemaal echte GYPSY’s zijn, daar ben ik het niet mee eens.

De GYPSY’s wordt advies gegeven: “Blijf vooral enorm ambitieus, stop met denken dat je bijzonder bent en negeer anderen”. Ambitieus moeten we zeker blijven, daar is geen twijfel over mogelijk. Maar stoppen met denken dat we bijzonder zijn, dat vind ik nogal wat. Het is inderdaad een feit dat je nog niet speciaal bent als je nog geen werkervaring hebt, maar om een baan te vinden moet je je wel onderscheiden en laten zien dat jij die ene persoon bent die toch wel een heel klein beetje speciaal is. Dit doe je onder andere met dingen die je naast je studie hebt gedaan of bepaalde eigenschappen die je bezit. Je moet er dus wel in blijven geloven dat je bijzonder bent (in ieder geval een beetje meer dan anderen die in een soortgelijke situatie zitten) en ook aan kunnen geven waarom dit zo is. Dan het negeren van anderen; daar zit een kern van waarheid in, maar vind ik eigenlijk iets te kort door de bocht. Ik denk dat door te zien wat anderen doen je ook scherp en ambitieus kunt blijven en elkaar kan stimuleren om meer uit jezelf kunnen te halen. Maar tegelijkertijd moet je wel inzien wanneer je er voor jezelf genoeg uit hebt gehaald en jezelf niet continu blijven vergelijken met anderen.

Zoals ik al zei heb ik nooit gedacht dat een mooie carrière zomaar aan zou komen waaien. Ik ben opgevoed met de gedachte dat je hier zelf hard voor moet werken. Daar ben ik nu druk mee bezig en dit gaat beter dan ik had verwacht. Mag ik dan nu officieel zeggen dat ik gelukkig ben?

[Afbeelding via wait but why]

Kids en Jongeren Marketing blog website is van Euroforum BV. Privacy statement | Cookie statement | Copyright © 2021